Estes cifrados son os empregados polos tratados francófonos que guiaron os primeiros pasos, e con certo éxito, a persoas coma D`Indy, Debussy (!), Pierné, Dukas, Ravel, Roussel, Enesco, Ibert, Milhaud, Poulenc, Jolivet, Messiaen, Françaix, Dutilleux, e moitos outros, certamente.

O principio xeral, non universal (cumpríu facer opcións), consiste en simboliza-las notas máis características do acorde e do seu estado por cifras que representan seu intervalo có baixo.

O + significa que a terceira é a sensible.
O + diante dunha cifra indica que esta nota é a sensible.
Unha cifra barrada indica un intervalo disminuido.

Asimesmo, houbérase podido imaginar calqueira outro sistema visual de símbolos (aparte do das cifras) para responder á necesidade particular dos harmonistas : indicar ó mesmo tempo o tipo de acorde e maila súa inversión sen ofrecer ó alumno a análise tonal completamente feita sobre unha bandexa de prata.

En efecto, verdadeiramente é unha parte do exercicio o que as tonalidades e as modulacións sexan deixadas á comprensión do alumno. É polo que non hai razón para considerar estes cifrados como unha tara histórica ou pedagóxica, baixo o pretexto de que eles non son máis ca "números da seguridade social" destinados a catalogar o "material vertical". Da mesma maneira que un clavecinista comprende o que debe de realizar a partires do seu baixo cifrado, un armonista pode, debe comprender, e sobre todo oir, o que o autor do exercicio de harmonía desexa facerlle construir.

Este procedemento de cifrado non está destinado exclusivamente a compracer ós analistas, que teñen o dereito de ter súas necesidades e súas ferramentas propias. Baixo o pretexto de que un bo coñecemento da harmonía clásica é tamén unha ferramenta de análise, compre non perder de vista seu objectivo primeiro que é, despois de todo, o desenrolo das aptitudes para adaptarse e para construir. Se estes cifrados están destinados a representar estados verticais instantáneos nos baixos cifrados a un nivel avanzado, é que, para poder traballar a fondo cada acorde e cada inversión en tódolos contextos posibles, os harmonistas -estes que aprenden a escribir, non a falar- teñen necesidade de indicacións precisas e completas, a miúdo sobre cada tempo do compás, sempre facendo o esforzo auditivo interior, normal para oir a evolución tonal e a estructura xeral do baixo cifrado.